Φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου

Άρθρο του Χειρουργού Παχέος Εντέρου Dr Μουσιώλη

Οι φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου είναι η νόσος του Crohn και η ελκώδης κολίτιδα. Οι εντερικές επιπλοκές της νόσου του Crohn και της ελκώδους κολίτιδας διαφέρουν λόγω των χαρακτηριστικών ανόμοιων συμπεριφορών της εντερικής φλεγμονής σε αυτές τις δύο ασθένειες.

Οι εντερικές επιπλοκές της φλεγμονώδης πάθησης προκαλούνται από εντερική φλεγμονή που είναι σοβαρή, διαδεδομένη, χρόνια ή / και εκτείνεται πέρα ​​από την εσωτερική επένδυση (βλεννογόνος) των εντέρων.

Ενώ η ελκώδης κολίτιδα περιλαμβάνει μόνο το παχύ έντερο, η νόσος του Crohn εμφανίζεται σε όλη τη γαστρεντερική οδό, αν και συνήθως στο κάτω μέρος του λεπτού εντέρου. Το εντερικό έλκος και η αιμορραγία είναι επιπλοκές σοβαρής βλεννογόνου φλεγμονής τόσο στην ελκώδη κολίτιδα όσο και στη νόσο του Crohn.
Η εντερική φλεγμονή στη νόσο του Crohn περιλαμβάνει ολόκληρο το πάχος του τοιχώματος του εντέρου, ενώ η φλεγμονή στην ελκώδη κολίτιδα περιορίζεται στην εσωτερική επένδυση. Κατά συνέπεια, επιπλοκές όπως οι εντερικές καταστολές, τα συρίγγια και οι ραγάδες είναι πολύ πιο συχνές στη νόσο του Crohn παρά στην ελκώδη κολίτιδα.

Οι εντερικές στενώσεις και τα συρίγγια δεν προκαλούν πάντα συμπτώματα. Οι καταστάσεις, επομένως, ενδέχεται να μην χρειάζονται θεραπεία εκτός εάν προκαλούν σημαντική εντερική απόφραξη. Ομοίως, τα συρίγγια μπορεί να μην χρειάζονται θεραπεία εκτός εάν προκαλούν σημαντικό κοιλιακό άλγος, λοίμωξη, εξωτερική αποστράγγιση ή παράκαμψη εντερικών τμημάτων.

Μικρή εντερική βακτηριακή υπερανάπτυξη στη νόσο του Crohn μπορεί να προκύψει από εντερική στένωση και μπορεί να διαγνωστεί με εξέταση αναπνοής υδρογόνου. Αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά.

Λόγω του αυξημένου κινδύνου καρκίνου του παχέος εντέρου στην ελκώδη κολίτιδα, συνιστάται ετήσια παρακολούθηση με κολονοσκόπηση και βιοψίες του παχέος εντέρου για προ – κακοήθη κύτταρα (δυσπλασία) και καρκίνο για ασθενείς μετά από 8 έως 10 χρόνια χρόνιας φλεγμονής του παχέος εντέρου (κολίτιδα).

Τα ναρκωτικά, η κωδεΐνη και τα αντιδιαρροϊκά φάρμακα όπως το Lomotil και το Imodium πρέπει να αποφεύγονται κατά τη διάρκεια σοβαρών επεισοδίων κολίτιδας, διότι ενδέχεται να προκαλέσουν μια τοξική κατάσταση.
Στη νόσο του Crohn στο δωδεκαδάκτυλου και τα δύο πρώτα μέρη του λεπτού εντέρου, η δυσαπορρόφηση των θρεπτικών ουσιών μπορεί να προκαλέσει υποσιτισμό, απώλεια βάρους και διάρροια, ενώ, στη νόσο του Crohn του ειλεού, η δυσαπορρόφηση των χολικών αλάτων μπορεί να προκαλέσει διάρροια. Η δυσαπορρόφηση της βιταμίνης Β12 μπορεί να οδηγήσει σε αναιμία.

Φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου και διατροφή

Κανένα ειδικό πρόγραμμα διατροφής δεν έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό για τη θεραπεία της φλεγμονώδους πάθησης του εντέρου. Αλλά για μερικούς ανθρώπους, η αλλαγή των τροφίμων που τρώνε μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο των συμπτωμάτων της.

Δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες για τα τρόφιμα. Οι αλλαγές που βοηθούν ένα άτομο με φλεγμονώδη πάθηση ενδέχεται να μην ανακουφίσουν τα συμπτώματα σε κάποιο άλλο. Συζητήστε με το γιατρό σας και ίσως με έναν διαιτολόγο σχετικά με ποιες τροφές πρέπει και τι δεν πρέπει να τρώτε. Οι προτάσεις τους θα εξαρτηθούν από το μέρος του εντέρου σας που επηρεάζεται και από την ασθένεια που έχετε.

Ο γιατρός σας μπορεί να προτείνει μερικές από τις ακόλουθες αλλαγές:

• Λήψη συγκεκριμένων συμπληρωμάτων διατροφής, συμπεριλαμβανομένων πιθανώς συμπληρωμάτων βιταμινών και μετάλλων
• Αποφυγή λιπαρών ή τηγανητών τροφίμων
• Αποφυγή σαλτσών και προϊόντα κρέατος
• Αποφυγή πικάντικων τροφίμων
• Αποφυγή τροφίμων με υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες, όπως ξηροί καρποί και ωμά φρούτα και λαχανικά
• Να τρώτε συχνότερα μικρότερα γεύματα

Παρόλο που ίσως χρειαστεί να περιορίσετε ορισμένα τρόφιμα, θα πρέπει να στοχεύετε να τρώτε γεύματα που σας παρέχουν όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεστε.

Τι είναι η φλεγμονώδης πάθηση του εντέρου;

Η ελκώδης κολίτιδα και η νόσος του Crohn είναι γνωστά ως φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου. Η ακριβής αιτία παραμένει άγνωστη. Αυτές οι ασθένειες πιστεύεται ότι προκαλούνται από έναν συνδυασμό γενετικών και μη γενετικών ή περιβαλλοντικών παραγόντων (για παράδειγμα, λοιμώξεων) που αλληλοεπιδρούν με το ανοσοποιητικό (αμυντικό) σύστημα του οργανισμού. Όταν το εντερικό ανοσοποιητικό σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, πολλά λευκά αιμοσφαίρια συσσωρεύονται στην εσωτερική επένδυση (βλεννογόνος) του εντέρου. Στη συνέχεια, τα λευκά κύτταρα απελευθερώνουν χημικές ουσίες που οδηγούν σε τραυματισμό ιστού (φλεγμονή). Αυτή η φλεγμονή του βλεννογόνου μπορεί να προκαλέσει διάρροια, που είναι το πιο κοινό σύμπτωμα της ελκώδους κολίτιδας και της νόσου του Crohn, με ή χωρίς τις εντερικές επιπλοκές.

Ποιες είναι οι εντερικές επιπλοκές της φλεγμονώδους πάθησης;

Οι εντερικές επιπλοκές της φλεγμονώδους πάθησης εμφανίζονται όταν η εντερική φλεγμονή είναι σοβαρή, εκτείνεται πέρα ​​από την εσωτερική επένδυση (βλεννογόνος) των εντέρων, είναι διαδεδομένη και / ή έχει μεγάλη διάρκεια (χρόνια). Για παράδειγμα, η σοβαρή φλεγμονή του βλεννογόνου μπορεί να προκαλέσει έλκη, αιμορραγία και μια κατάσταση στην οποία το κόλον διευρύνεται ή διαστέλλεται και χάνει την ικανότητά του να συστέλλεται σωστά.

Η φλεγμονή που εκτείνεται πέρα ​​από την εσωτερική επένδυση και μέσω του εντερικού τοιχώματος είναι υπεύθυνη για στενώσεις (ουλές που προκαλούν στένωση του εντερικού τοιχώματος) και συρίγγια (σωληνοειδή δίοδοι που προέρχονται από το τοίχωμα του εντέρου και συνδέονται με άλλα όργανα ή το δέρμα). Οι καταστροφές, με τη σειρά τους, μπορούν να οδηγήσουν σε βακτηριακή υπερανάπτυξη του λεπτού εντέρου. Εάν η φλεγμονή του λεπτού εντέρου είναι ευρέως διαδεδομένη, η δυσαπορρόφηση των θρεπτικών συστατικών μπορεί να είναι επιπλοκή.

Η πλειονότητα των ασθενών με φλεγμονώδη πάθηση του εντέρου βιώνει περιόδους κατά τις οποίες η νόσος τους εντείνεται (εξάρσεις) ή υποχωρεί (ύφεση). Αν και οι περισσότεροι ασθενείς χρειάζονται φαρμακευτική αγωγή, είναι σε θέση να ζήσουν μια φυσιολογική, παραγωγική ζωή.

Μερικοί ασθενείς, αλλά σίγουρα όχι όλοι, θα αναπτύξουν εντερικές επιπλοκές της φλεγμονώδους πάθησης του εντέρου. Όταν εμφανίζονται αυτές οι επιπλοκές, πρέπει να αναγνωρίζονται και να αντιμετωπίζονται συνήθως. Μερικοί ασθενείς αναπτύσσουν επιπλοκές εκτός του εντέρου (εξωεντερικές), όπως ορισμένα είδη αρθρίτιδας, δερματικά εξανθήματα, οφθαλμικά προβλήματα και ηπατικές παθήσεις.