Η κήλη των αθλητών αποτελεί στην πραγματικότητα παραπλανητικό όρο, καθώς δεν πρόκειται για κήλη στην παραδοσιακή της μορφή. Αντιθέτως, αποτελεί έναν επώδυνο τραυματισμό των μαλακών ιστών που εμφανίζεται στη βουβωνική χώρα. Επειδή, όπως προαναφέρθηκε, δεν πρόκειται για κλασικής μορφής κήλη, η πάθηση αναφέρεται ως αθλητική ηβαλγία ή σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών. Παρά το γεγονός ότι μια κήλη των αθλητών μπορεί να οδηγήσει σε έντονο κοιλιακό άλγος, ιδιαίτερα στη βουβωνική χώρα, διαφέρει από τη βουβωνοκήλη, ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, μπορεί να συμβάλλει στην εμφάνιση βουβωνοκήλης.
Η πάθηση αυτή εκδηλώνεται εξαιτίας της καταπόνησης ή ρήξης οποιουδήποτε μαλακού ιστού όπως μυών, τενόντων ή συνδέσμων στην κάτω κοιλιακή χώρα ή στη βουβωνική περιοχή. Οι μαλακοί ιστοί που επηρεάζονται συχνότερα από την συγκεκριμένη μορφή κήλης είναι οι λοξοί μύες στο κάτω μέρος των κοιλιακών τοιχωμάτων. Ιδιαίτερα ευάλωτοι είναι οι τένοντες που προσκολλούν τους λοξούς μύες στο ηβικό οστό. Σε πολλές περιπτώσεις κήλης των αθλητών, οι τένοντες που συνδέουν τους μυς των μηρών στο ηβικό οστό, δηλαδή οι προσαγωγοί, παρουσιάζουν έντονη καταπόνηση ή ρήξη.
Κήλη των αθλητών: Αίτια
Η κήλη των αθλητών εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα που ασχολούνται ενεργά με τον αθλητισμό, ιδίως σε ποδοσφαιριστές και καλαθοσφαιριστές. Προκύπτει κατά βάση ως συνέπεια ενός οξέος τραυματισμού των προσαγωγών μυών κατά τη διάρκεια αθλημάτων που απαιτούν ξαφνικές αλλαγές κατεύθυνσης ή έντονες κινήσεις συστροφής. Η πάθηση μπορεί ωστόσο να εμφανιστεί και σε άτομα που παρουσιάζουν έντονη σωματική δραστηριότητα, χωρίς να είναι απαραίτητα αθλητές, όπως σε χειρώνακτες εργάτες.
Συμπτώματα κήλης των αθλητών
Παρόμοια με τη βουβωνοκήλη, το σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών τυπικά ξεκινά με εκδήλωση έντονου πόνου στη βουβωνική περιοχή τη στιγμή του τραυματισμού. Ο πόνος συνήθως βελτιώνεται με την ανάπαυση, αλλά επανέρχεται με την επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα, ειδικά εάν αυτή περιλαμβάνει στροφή ή έκταση του ισχίου. Ο πόνος στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αντανακλά στην περιοχή των προσαγωγών μυών, ή ακόμη και στους όρχεις στον ανδρικό πληθυσμό. Οι ασθενείς αισθάνονται δυσφορία και ενόχληση ιδίως μετά την αθλητική δραστηριότητα, ενώ δυσκολεύονται επίσης να σηκωθούν από το κρεβάτι. Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, αυτός ο τραυματισμός μπορεί να οδηγήσει σε χρόνιο, καθηλωτικό πόνο που εμποδίζει τη συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες. Σε αντίθεση με τη βουβωνοκήλη, η κήλη του αθλητή δεν προκαλεί κάποια ορατή διόγκωση στη βουβωνική χώρα. Ωστόσο, η συγκεκριμένη πάθηση μπορεί τελικά να οδηγήσει σε βουβωνοκήλη σε περίπτωση που τα ενδοκοιλιακά όργανα προβάλουν μέσα από τους εξασθενημένους μαλακούς ιστούς, σχηματίζοντας μια ορατή διόγκωση.
Διάγνωση κήλης των αθλητών
Η διάγνωση της κήλης των αθλητών είναι αρκετά απαιτητική. Πραγματοποιείται μέσω της λήψης πλήρους ιατρικού ιστορικού και της λεπτομερούς κλινικής εξέτασης του ασθενούς. Μια ολοκληρωμένη κλινική εξέταση που διεξάγεται μαζί με άλλες απεικονιστικές εξετάσεις, όπως το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία είναι ζωτικής σημασίας για τον αποκλεισμό άλλων καταστάσεων, επιτρέποντας την αποτελεσματική και έγκαιρη θεραπεία.
Κήλη των αθλητών: Θεραπεία
Η θεραπεία μιας κήλης των αθλητών καθορίζεται πρωτίστως από έναν εξειδικευμένο χειρουργό με βάση πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της σοβαρότητας και του τύπου των ρήξεων, καθώς και των ατομικών συνθηκών και του επιθυμητού επιπέδου σωματικής δραστηριότητας. Σε πρώτα στάδια, γίνεται προσπάθεια συντηρητικής αντιμετώπισης με αποχή από την ενεργό δράση, φυσικοθεραπεία και ειδικά διαμορφωμένο πρόγραμμα ενδυνάμωσης. Ωστόσο, η τελική θεραπεία για την πάθηση είναι χειρουργική. Η επέμβαση διενεργείται λαπαροσκοπικά, γεγονός που προσφέρει σαφώς ταχύτερη αποκατάσταση στον ασθενή. Η επέμβαση είναι όμοια με τη λαπαροσκόπηση βουβωνοκήλης.
Για τη χειρουργική θεραπεία της πάθησης εφαρμόζεται λαπαροσκοπική αντιμετώπιση με ολικά εξωπεριτοναϊκή προσπέλαση (TEP), μέσω της οποίας πραγματοποιείται επιδιόρθωση χωρίς να εισέρχεται κάποιο εργαλείο μέσα στην κοιλιά. Η επέμβαση πραγματοποιείται μέσα από τρεις μικροσκοπικές τομές, μία των οχτώ χιλιοστών κάτω από τον ομφαλό από όπου εισάγεται το λαπαροσκόπιο και δύο των πέντε χιλιοστών στη μέση γραμμή μέσω των οποίων εισέρχονται τα εργαλεία. Μετά την αποκατάσταση του τραυματισμού στους μαλακούς ιστούς το αδύναμο κοιλιακό τοίχωμα ενισχύεται με πλέγμα. Η λαπαροσκοπική επέμβαση με τη μέθοδο TEP έχει πολλά πλεονεκτήματα, καθώς είναι αναίμακτη, προσφέρει γρήγορη ανάρρωση και επιστροφή στις καθημερινές και τις αθλητικές δραστηριότητες. Η τεχνική αυτή, την οποία εφαρμόζει με εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας ο Πρωκτολόγος Χειρουργός στην Αθήνα Δρ. Δημήτριος Μουσιώλης, συνοδεύεται από ελάχιστο μετεγχειρητικό πόνο και παράλληλα προσφέρει ένα άριστο αισθητικό αποτέλεσμα.